0
0
Kur bëhet fjalë për përdorimin e alegorisë në praktikën jetësore, Haziz Ndreu ishte Njëshi. Me të nuk ka të krahasuar asnjë në Dibër, por as jashtë saj. Po Hazizi ishte Njëshi edhe si mbledhës i alegorisë. Ai ishte Njëshi edhe si vlerësues i saj. Ai ishte si ai gjeologu i mirë që vetëm nga disa vija ose nga disa pika dallon një lloj minerali nga minerali tjetër.
Shtylla e katërt që i shton “godinës së vet krijuese” Haziz Ndreut është alegoria. Kështu kulla bëhet me katër qoshe, siç janë të gjitha kullat. Hazizi qe mbledhës i alegorisë, bartës dhe përdorues i mirë i saj. Bëri disa përpjekje për të qenë edhe studiues, por pa sukses për shkak të mungesës së shkollës. Por edhe nëse nuk ia arriti asaj që dëshironte më shumë, Hazizi bëri mjaft edhe në këtë kahje. Alegoria e ka çarë rrugën me vështirësi. Trualli ku është bërë debati ka qenë Dibra, ku ajo ndodhet me shumicë dhe ku ka veçori të dallueshme nga alegoria në vendet e tjera. Hazizi ka kontribuar për njohjen e saj vetëm me përpjekjet që ka bërë, jo me rezultatet që ka arritur. Rezultate nuk pati. Por kështu e ka suksesi. Nuk vjen menjëherë. Nuk duhen harruar pionierët që e nisin një punë, por e vazhdojnë të tjerët. Haziz Ndreu ka qenë pionieri i alegorisë. Unë jam dishepulli i tij.
Alegoria nuk ishte thjesht çështje letrare, çështje arti apo shkence. Ishte edhe çështje shtetërore. Të paktën, kështu është trajtuar në fillim. Është trajtuar si e tillë në nivel lokal, por udhëzimet kanë ardhur nga qendra. Diktatura donte ta mbante larg këtë lloj arti. Nuk donte të flitej për të dhe për shumë vjet ajo u rrethua me heshtje. Hazizi qe i pari që e nxori alegorinë nga strofka ku rrinte e ndrydhur dhe e vuri në një sofër me artet e tjera dhe me kulturën tjetër të popullit. Alegoria nuk u pranua në këtë sofër. Kjo ka ndodhur në vitet shtatëdhjetë, kur në Peshkopi u mbajt një sesion shkencor për problemet e historisë dhe të kulturës së popullit. Trajtesën e shkurtër për alegorinë e mbajti Haziz Ndreu. Ishte një trajtim i thjeshtë i kësaj “mënyre të foluri”, siç e prezantoi ai alegorinë. Trajtesa ishte pa nivel. Por ajo nuk u hodh poshtë për këtë arsye. Alegoria u kundërshtua si e tillë, u konsiderua si muhabet odash me spica dhe kunja, krejt i papërshtashëm dhe i panevojshëm për kulturën socialiste që është e hapur dhe e sinqertë dhe në funksion të idealeve komuniste. I pari kundër saj foli sekretari i parë, pastaj dhe ato që e pasuan. Hazizi vetë dhe ata që e kishin futur temën për alegorinë në programin e konferencës, nuk e mbrojtën atë. Hazizi kishte thënë aq sa kishte ditur, të tjerët nuk patën guxim, por ata edhe nuk kishin ç’të thonin më shumë. Partiaku i lartë dukej i revoltuar jo vetëm si partiak, por edhe si jodibran. Ishte i vetmi sekretar i parë që nuk e donte Hazizin. Motivet nuk i di, por siç u kuptua atë ditë kur ai e nxori mllefin, kjo kishte të bëjë edhe me faktin që ai Hazizin e quante njeri të kunjave dhe të spicave. Kumtesa e Hazizit në të vërtetë duhej kritikuar, por për tjetër gjë: ajo nuk kishte thellësi mendimi; u krijua përshtypja sikur alegoria ishte një dialekt, brenda dialektit, shkurt, nuk u tha asgjë specifike e këtij lloj arti. Më poshtë ne do ta shikojmë se sa e ndërlikuar është alegoria, sa shumë dituri dhe angazhim kërkon zbërthimi i saj. Aq sa kishte shkruar Hazizi në tre-katër faqe ishte e pamjaftueshme. Sekretari i parë e kritikoi alegorinë si të ishte e Hazizit, por ajo në të vërtetë ishte e popullit. Në atë kohë dhe gjatë gjithë viteve që zgjati diktatura, në qytetin e Peshkopisë kishte shumë të huaj, me kuptimin jodibranë. Dibranët kanë një të metë shumë të madhe: e respektojnë shumë të huajin dhe e shtyjnë shumë të vetin. Të huajt përgjithësisht ishin nga Jugu dhe ishin me detyra të rëndësishme, kryesisht në sigurim, në ushtri, por edhe drejtues të institucioneve dhe ndërmarrjeve, madje edhe sekretarë të parë. Pothuaj të gjithë sekretarët e parë në Dibër kanë qenë jodibranë. Jodibranët kanë ardhur në Dibër me një gjel rraqe dhe janë larguar prej saj me makina me rimorkio. Kanë shirë në Dibër si kali në lëmë, por pa u lodhur si kali. Por këto nuk janë objekt i këtij libri. Kam shumë për të shfryrë, por nuk dua ta bëj nëpërmjet Hazizit. Për Hazizin nuk duhet të shkruhet një libër mistrec. Ishte burrë dhe duhet shkruar si për një burrë. Le të shkojmë te problemi: jodibranët nuk e kishin qejf “muhabetin me shifra”, siç e quante populli alegorinë, se kishin frikë se viheshin në lojë nga populli i zgjuar i Dibrës. Kjo u pa në reagimin e sekretarit të parë që edhe ai nuk qe dibran. Por këtu nuk ndikoi vetëm të qenurit e sekretarit të parë jodibran. Do të ishim të cekët po të mendonim se kjo qe arsyeja. Ishte një ndër arsyet, por jo kryesorja. Punët ishin më të thella. Njerëzit kryesorë të asaj partie edhe kur nuk ishin mendimtarë (të tillë kishte fare pak), kishin intuitë klasore. Ata nuk e donin alegorinë se me intuitë e shikonin që nuk ishte një art që vihej në shërbim të tyre, të elitës, përkundrazi, ishte arti i popullit që mund të vihej vetëm në shërbim të popullit. Nuk ishte pakënaqësia e sekretarit të parë me Hazizin strumbullari i atij reagimi aq të ashpër. Në mes ishte alegoria si art popullor dhe si mbrojtës i vetëm i popullit.
Po kështu, si alegoria, i dënuar me heshtje ishte edhe Kanuni. I vetmi Kanun në atë kohë i njohur në Shqipëri dhe jashtë saj ishte Kanuni i Lekë Dukagjinit. Edhe ai luftohej dhe futej te “mbeturinat e së kaluarës”.
Por diskutimi për alegorinë vazhdoi edhe jashtë mureve të sallës, ku u mbajt konferenca. U përpush mendimi dhe kishte plot prej atyre që e aprovonin. E aprovonin dhe e donin ta afirmonin vetëm pse ashtu u dukej më e drejtë, por nuk sillnin argumente shkencore në mbrojtje të saj. Sidoqoftë, disa muaj më vonë, siç mbaj mend, gazetari i gazetës lokale “Ushtima e maleve”, Sami Milloshi, bëri një artikull pozitiv në këtë gazetë për alegorinë. Ishte një përpjekje pak më ndryshe nga ajo e Hazizit, megjithatë edhe ky mbetej në sipërfaqe të problemit. Flitej për rëndësinë e alegorisë, pa zbuluar se ku qëndronte rëndësia e saj në të vërtetë. Dikush mund të pyesë: Po ti ku ishe: Në Peshkopi isha, por i mënjanuar dhe i i përjashtuar nga Lidhja e Shkrimtarëve dhe e Artistëve të Shqipërisë. 1)
Por nuk ishte kjo arsyeja përse heshta dhe nuk u mora me alegorinë në atë kohë. Ajo duhej studiuar dhe unë iu futa studimit të saj. Zotit Milloshi nuk iu vërsul askush për artikullin që shkroi për alegorinë. Edhe ai ishte i huaj, matjan, ndonëse nga një krahinë fqinje. Më vonë ai do të bëhej korrespondent i “Zërit të Popullit”, për Dibrën dhe Matin dhe, mbas disa vitesh, zëvendëskryeredaktor i kësaj gazete. Por perspektivën e kishte qysh atëherë kur ishte në gazetën lokale. Partiakët dhe pushtetarët e asaj kohe nuk u suleshin atyre që kishin perspektivë për t’u ngjitur. Kishin nuhatje të madhe në këtë drejtim dhe ishin parashikues të aftë. Unë fillova të merrem seriozisht me studimin e alegorisë. Më dha një kënaqësi të veçantë se, sa më shumë avancoja në njohjen e saj, aq më shumë dilnin probleme të reja. Përpjekja për ta afirmuar alegorinë vazhdonte dhe këtë e bëri prapë Haziz Ndreu. Në almanakun “Dibra dhe dibranët”, Peshkopi 1981, u botua një shkrim i shkurtër i Haziz Ndreu për vlerat e alegorisë me titull: “Rreth të folurit alegorik në Dibër”. Ky shkrim nuk ishte më me nivel sesa ai që ngjalli diskutime para dhjetë vjetësh. “Drejtimi i këtij të foluri, – shkruante autori, – dhe në alegorinë dibrane ka një objekt të caktuar dhe qëllimin për t’i shërbyer interesave të klasave të caktuara”. (“Dibra dhe dibranët”, Peshkopi 1981, f. 81). Autori kujtonte se alegoria ishte në shërbim të klasave të caktuara dhe jo në shërbim të popullit, në shërbim të më të vegjëlve, në shërbim të të munduarve dhe të lodhurve, në shërbim të atyre që heqin e vuajnë dhe u kundërvihet pikërisht atyre që i shkaktojnë popullit këto vuajtje. Unë dua të jem i drejtë me Hazizin, ndryshe nuk do t’i përmendja faktet që dëshmojnë se Hazizi e faktorizoi alegorinë. Por duhet thënë se sukses nuk qe ana shkencore e trajtimit të alegorisë, por fakti që kjo trajtesë, pavarësisht nga niveli i saj, u botua në një libër, që kishte një redaksi, ngritur nga komiteti i partisë që ishte marrë me aprovimin e materialeve. Kjo do të thoshte që për alegorinë tani ishte hapur drita jeshile. Këndej e tutje mund të shkruhej edhe për të.
Më vonë Hazizi e kuptoi edhe vetë se përpjekja e tij për ta studiuar alegorinë ishte një dështim. Nuk kishte hyrë kërkund në filozofinë e saj, kishte mbetur në sipërfaqe. Kur ia thashë këtë pa dorashka, ma ktheu: “Ndihmomë të hyjë në thellësi”.
– Or Haziz, – i thashë me një qortim dashamirës, – kjo punë nuk është me të thanme, por me të dhanme. Ty Zoti të ka dhënë shumë talente, këtë nuk ta ka dhënë. Ti ke bërë mjaft për alegorinë. Më kryesorja është se e ke mbledhur. Do të dalin të tjerë për ta studiuar. Punët janë të ndara: disa e mbjellin grurin, ka prej atyre që e korrin, e çojnë në mulli dhe e bluajnë, por të tjerë janë ata që e bëjnë bukë, petulla, byrekë, revani dhe lloj-lloj ëmbëlsirash.
Hazizi e kapte menjëherë figuracionin:
– Demek unë jam nëpunës grumbullimi, unë jam si: – dhe Hazizi dëftonte me emra disa grumbullues që i njihte mirë. – Unë mbledh e ruaj, ti vjen e mbush thesin e shkon…
– Pak a shumë kështu, janë të ndara punët. Studimi i alegorisë është një punë tejet e vështirë… Desha t’i them se studimi i alegorisë i kapërcente mundësitë kulturore dhe arsimore të Hazizit, por përmbahesha se Hazizit i ngelte hatri shpejt.
Hazizi nuk e kuptonte siç duhet ndarjen e punëve, me pak fjalë nuk hynte thellë te specialitetet. Për të, të merresh me folklorin në radhë të parë kishte kuptimin ta mbledhësh. Studimi i folklorit për të ishte një fushë e lehtë që nuk donte një përgatitje të veçantë. Në jetën e Hazizit pati një periudhë të vështirë kur e pezulluan nga puna, siç e kemi bërë të qartë më lart. Po ai kishte plot shokë e miq, që e ndihmonin dhe nuk do ta linin pezull gjatë. Ndonjëri prej tyre, siç duket, i kishte thënë t’ia vinte syrin ndonjë pune që ishte në përshtatje me aftësitë dhe dëshirat e tij. Një ditë më tha:
– Më kanë thënë të gjej një punë. Kam ndërmend të kërkoj mësues në gjimnaz. Si mendon ti?
– Por çfarë lënde mund të japësh ti në gjimnaz?!- e pyeta i habitur.
– Folklor. A bën folklor gjimnazi?
Bën, por folklorin nuk mund ta japësh, or Haziz, – i thashë me sinqeritet që të mos e bënte atë gafë të kërkonte punë në një shkollë të mesme, kur vetë nuk kishte të rregullt asnjë lloj shkolle. – Folklori është shkencë, nga më të vështirat. Edhe mua më duhet punë për ta dhënë në shkollë; por për ta studiuar, duhet punë e madhe.
Kur bëhet fjalë për përdorimin e alegorisë në praktikën jetësore, Haziz Ndreu ishte Njëshi. Me të nuk ka të krahasuar asnjë në Dibër, por as jashtë saj. Po Hazizi ishte Njëshi edhe si mbledhës i alegorisë. Ai ishte Njëshi edhe si vlerësues i saj. Ai ishte si ai gjeologu i mirë që vetëm nga disa vija ose nga disa pika dallon një lloj minerali nga minerali tjetër. Për analogji, nëse ne të tjerët thonim alegori, Hazizi ishte në gjendje të dallonte çfarë alegorie ishte, duke pasur këtu parasysh cilësinë e saj. Cilësia e alegorisë varet nga shkalla e deshifrimit. Alegoria cilësore, alegoria “e vërtetë” është jashtëzakonisht e vështirë për t’u deshifruar. Hazizi ishte i pajisur me talent dhe intuitë. Në një kuptim, alegoria ishte e odave, një art tamam demokratik dhe popullor, prodhim i një parlamenti elitar. Aty matej forca e fjalës. Dhe forca e fjalës nuk qëndron në të lëshuarit e saj, por në të përmbajturit. Gëte, kur dikush fliste keq për të tjerët në praninë e tij, kushdo qoftë ai, ia kthente: “Këtë baltë mos e hidhni në shtëpinë time, çojeni te shtëpitë tuaja”. Në odat dhe kuvendet e Dibrës nuk mund të vrisje dikë me fjalë. Oda nuk ishte si Hani i Bar Kallametit, ku hyn e del kushdo e flet si i do qejfi. Oda që priste e përcillte, ajo që kryente funksionin shoqëror, kishte tre zotër shtëpie: i pari, ishte zoti i shtëpisë që e kishte atë odë të vetën, pronë private, pjesë e shtëpisë së tij, pra, pjesë e nderit familjar, e nderit fisnor e më gjerë; së dyti, çdo odë – dhe këtu kam parasysh në radhë të parë odat e parisë, që rrinin përherë të hapura për miq e dashamirë, – kishte një zot shtëpie të dytë, që nuk ishte zoti i shtëpisë, por një prej burrave të fisit, që kujdesej për kafe e duhan, për dreka e për darka, për mënyrën e shërbimit, për gatimin, për gjithçka, për shtrimin dhe mbulimin e miqve kur ato bujtnin aty. Ky ishte i përhershëm, zgjedhur nga zoti i shtëpisë. Murat Kaloshi, si shembull, nuk e çante kokën për asgjë, se kishte kush kujdesej për të gjitha këto. Si lodhej ca, tërhiqej dhe shkonte në odën e tij të veçantë. Halil Alia, në atë “mbretërimin” e tij fare të shkurtër kishte si zot shtëpie në konakun e burrave Maliq Përnezhën, i cili merrej me të gjitha; së treti, çdo mexhelis kishte një kryetar mexhelisi, që ishte një prej burrave më të shquar që merrej me menaxhimin e fjalës, me përmbajtjen e saj jo deri në censurë, por që ajo të bëhej e matur, e kujdesshme duke mos cënuar nga pikëpamja morale asnjë prej të pranishmëve. Ky burrë nuk zgjidhej, por “emërohej” sipas përbërjes së mexhelist.
Pra, një odë burrash nuk ishte një merà ku mund të kullotësh si të duash e sa të duash, por një institucion fort mirë i rregulluar në të gjitha aspektet. Hazizi jo vetëm nuk stononte në asnjë odë, por ishte drita kryesore e saj.
Janë me dhjetëra alegoritë që kanë si promotor kryesor Haziz Ndreun. Po japim disa nga më brilantet që i gjykojmë jo thjesht nga mesazhi që përcjellin, por edhe pse ky mesazh ishte “kundra rrymës”, me çka duhet të kuptojmë se ishte kunj thane për sistemin. Kjo alegori hynte tek alegoria elitare. Të dyja këto alegori i ka përdorur Mane Kacani, një tjetër mjeshtër i alegorisë, por alegoria është si vallja dyshe, që njeri kërcen dhe tjetri e mban. Mbajtësi ka rëndësinë e vet, madje shumë të madhe. Por për të kemi folur më lart. T’i shikojmë konkretisht këto alegori, duke dhënë me vërtetësi mënyrën, kohën dhe rrethanat që i prodhuan:
Ishte festa e 23 gushtit – çlirimi i Peshkopisë, sipas punistëve socialistë, dhe pushtimit të saj, sipas demokratëve e ballisto-zogistëve. Por ky gjykim është i sotëm. Atëherë festa merrte një rëndësi të veçantë. Njerëzit niseshin që me natë edhe nga lokalitetet më të largëta, më këmbë, duke ngrënë edhe pluhurin me të cilin i “pudroste” ndonjë makinë fare e rrallë, me të cilat në përgjithësi udhëtonin kryetarët e kooperativave. Aty nga ora dhjetë Peshkopia gëlonte nga njerëzit që vërdalliseshin si mizat në lis. Peshkopia nuk kishte hapësirë për aq shumë njerëz. Një shesh i vogël para shkollës së mesme bujqësore ishte zënë nga kooperativat që e merrnin drekën me vete për ta shtruar nën hijen e drurëve. Bënin një rrethim mugjullor, vinin kazanat e tepsiat dhe hanin mishin që e kishin pjekur me kohë dhe pinin arkat me birra. Rrugët e qytetit mbusheshin plot me njerëz dhe pluhuri nën rrezet e diellit dukej si re rozë që kishte qëndruar në majë të plepave. Tregtia i kishte hapur ato pikat e veta me barraka, njerëzit grumbulloheshin kapicë para tyre, por mbeteshin pa gjë. Ishte vështirë të merrje një copë mish të ftohtë të pjekur ose ndonjë copë djathë.
Hazizi ishte nga ata që drekohej në shkollën bujqësore bashkë me personalitetet e tjera politike e shoqërore të asaj kohe. Mbasi kishte ngrënë drekë, vjen javash – javash, siç e do puna kur ke ngrënë mirë dhe do të tretësh ushqimin. Manen e shikon në shëtitoren kryesore në drejtim me shtëpinë e kulturës. I flet më zë të lartë:
– Gëzuar festën, or Mane.
Manja ia kthen:
– Po, o Haziza, po, o Haziza. Ishte ditë Bajrami dhe kthehet burri nga xhamaja ku kishte shkue me falë Bajramin. Xhen gruen ke kroj në rrugjë ene kjo grueja i thotë: “O burrë, të merremi grajkë se asht ditë Bajrami”. Po burri i thotë:
– Hiqna mrena, Hane, oj grue!
se nuk bahet bjaramllajk në krue”.
Hazizi, natyrisht, që e kapi domethënien e kësaj alegorie që për lexuesin e thjeshtë duhet zbërthyer kështu: Ti Haziz, dhe shokët e tu e bëtë festën siç duhet e jo unë që jam këtu në rrugë dhe nuk kam as një pikë ujë me pi.
Alegoria ishte e Manes, por merita ishte e Hazizit që ia pruri në shteg mundësinë e përdorimit të saj. Alegoria funksionon mirë kur në odë të burrave ose kudo tjetër janë dy bartës të talentuar që nxisin njëri–tjetrin, pikërisht në atë moment kur ndërhyrja me alegori është bërë e nevojshme, mbasi krijohen rrethanat. Alegoria është shumë nazelie dhe tekanjoze, atë duhet ta lutësh shumë, ta ndjellësh dhe ta përkëdhelësh që të të vijë. Nuk ka pikë kuptimi të thuash në një mexhelis: tani po tregojmë alegori. Hazizi, si askush tjetër, dinte t’ia hapte udhën alegorisë. Roli i tij ishte nxitës, kur donte të “vriste dikë me pushkën e Imer Agës”, siç ndodhi më sipër. Ai vetë nuk mund ta kritikonte mënyrën se si festohej dita e çlirimit, Manja po.
Një rast tjetër nga praktika jetësore.
Në Peshkopi në kohë të dimrit të madh të vitit 1985 kishte ardhur një partiak i lartë për të ndihmuar rrethin në përballimin situatës së jashtëzakonshme. Binte shumë borë dhe rrugët ishin të zëna. Vetëm në shëtitoren kryesore të qytetit traktorët a buldozerët hapën një si punë xhadeje dhe borën e hidhnin në të dyja anët e kësaj traseje. Bora ngrinte natën dhe dukej sikur ajo ishte mur prej betoni. I deleguari i qendrës bashkë me sekretarin e parë dhe dy-tre pushtetarë të lartë vendorë, me të cilët ishte edhe Hazizi, po shëtisnin në trasenë e hapur.
Si do hiqet kjo borë, or Haziz ?- e pyeti i ardhuri nga qendra.
Kishte qenë një burrë shumë i shkurtë, or shoku X. Ky kishte pas një grue të gjatë dhe të shëndetshme. Dikush i kishte thanë: “Mor pash Zotin, mos ma merr për keq, se të pyes pa hile, si ja ban ti me e rrzue gjithë këtë mal të madh?”
Burri i ishte përgjigjur:
“Këtë veç kur e rrëzon e vetja, se për mue ngelet në kambë. Kur i vjen dekiku, bie si pula kur i pret kryet”.
Qeshën me ha ha ha, se kishte edhe prej atyre që nuk e kapnin alegorinë, por banin sikur e kuptonin. Hazizi me këto alegori i tha pushtetarit se kjo dëborë vetëm kur të shkrihej vetë, nga pranvera.
Një tjetër rast. Kishte disa nga pushtetarët e rrethit që e donin në mënyrë të veçantë Hazizin dhe merrnin me vete kur shkonin me shërbim në ndonjë zonë. Njëri prej tyre ishte Gjon Deda, prej Lure, por që në komitetin ekzekutiv të rrethit Dibër bënte detyrën e shefit të organizimit.
Në një mëngjes të pranverës së hershme e merr Hazizin në veturë dhe të dy nisen për në Fushë Alie. Kur shkojnë tek ai sheshi i bleruar, sa një fushë futbolli, Hazizi shikon se nga ana e jugut, pështetur për murit të dyqanit të tregtisë, ngrohej në diell Mane Kacani. Ai i tha Gjonit që ta çonte veturën rrotull e rrotull dhe t’ia ndalte Manes mu te këmbët dhe ta ngacmonte. Gjoni, si luras, ishte gati për kso punësh dhe bëri si i tha Hazizi. Hapi derën e makinës dhe, pa dalë prej saj, iu drejtua Manes dhe i tha:
O Mane, a unë a ti?
Unë, or Xhon, unë, – tha Manja që e njihte Gjonin.
Po pse ti, o Mane?! Ja, unë vij me veturë, kurse ti ke dalë e mezi ke gjetur një rreze dielli për t’u ngrohur.
Të kanë pru, or Xhon apo ke ardhë me tanden?- e pyeti Manja.
Jo, më kanë pru, – tha Gjoni. – Jam me shërbim.
Kurse unë, or Xhon, kam ardhë vetë. Rri sa të due e shkoj kur të due. Jam si ai zogu që këndon majë plepit.
Meselja, siç shikohet, trajtoi temën e lirisë. Në atë sistem nuk kishte njeri të lirë.
Këto mesele e bënin Hazizin të këndshëm dhe të preferuar. Hazizi rrallë lexonte libra letrarë. Por librat për kulturën popullore dhe për historinë i studionte. Hazizi punonte pa ngutje, me durim dhe vullnet të madh. Kuptonte hollë dhe thellë. Për çdo libër të tijin që kam punuar me të, ishte plotësisht dakord me heqjet, me krasitjet që i bëja, nganjëherë shumë të mëdha.
Marre nga Gazeta Rruga e Arbrit.
Admin